مهمترین رکن در ارتباط‌های انسانی سالم، اخلاص در دوستی است. یک مسلمان سایر هم دینان خود را برادر و خواهر می‌داند چنانچه قرآن کریم می‌فرماید: إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ، جز این نیست که همه مؤمنان با هم برادرند؛ بنابراین [در همه نزاع‌ها و اختلافات] میان برادرانتان صلح و آشتی برقرار کنید، و از خدا پروا نمایید که مورد رحمت قرار گیرید.(سوره حجرات آیه 10)
در حقیقت رویکرد الهی و مسلمانانه اقتضا می‌کند هرگونه ارتباط با سایر انسان‌ها عاری از منفعت طلبی صرف باشد و رضای خداوند مورد توجه قرار گیرد. رضای خدا در آن است که انسان بدون قصد فریب و نیرنگ با سایر انسان‌ها ارتباط گیرد و به دنبال پیشبرد نقشه‌های دنیوی خویش نباشد.
در فرقه‌های انحرافی، مهره‌ها با هدف گمراه سازی افراد یا جلب منافع با آن‌ها ارتباط می‌گیرند و سعی می‌کنند تا رضایت سردمداران فرقه را به دست آورند. بر این مبنا، امروزه بهائیان در صدد برآمده اند تا با ابزارهای مختلف با افراد ارتباط برقرار نمایند و از آن‌ها به عنوان سمپات استفاده کنند.
در دستورالعمل های بیت العدل(تشکیلات صهیونیستی بهائیت) مراحل مختلفی برای نحوه ارتباط گیری آمده که از حضور سرزده در خانه همسایه‌ها گرفته تا سفر به مناطق محروم را شامل می‌شود. تشکیلات بهائیت نام این اقدام را جامعه سازی گذاشته درحالی که در واقعیت نام این فعالیت ویرانه سازی اجتماع است.
تخریب بنیان‌های اخلاقی و دینی همان چیزی است که تشکیلات صهیونیستی بهائیت نام آن را جامعه سازی گذاشته و می‌کوشد تا آن را محقق کند. البته علی رغم فعالیت‌های مهره‌های بهائی همچنان طرح جامعه سازی با شکست مواجه شده چراکه حتی بسیاری از مخالفان مذهب، به طریق اولی از بهائیت دلزده هستند.
